31 luty 2013 (socjalizm po kubańsku vol.1)

Jak się okazuje, są na świecie jeszcze miejsca, gdzie i bloger musi być na przymusowym odwyku od internetu. No owszem może ustawić się w długiej kolejce do hotelowego luksusu, wywalić 6 CUC (kubańskich „dolarów”) za pół godziny kontaktu ze światem i poserfować z prędkością modemu sprzed 10 lat. Uznałam to jednak za fanaberię. Stwierdziłam że poczekacie.

Natomiast inny nałóg, połechtany gorącem tropiku, dość szybko skierował mnie do miejsca, gdzie koral ust zrosić można piwem. Rozpoczęłam od Cristal’a. No miodzio powiem wam, miodzio. Prawdziwie piwny smak. Taki solidny, kapitalistyczny, nie żadna socjalistyczna tandeta, nie meksykańskie sikacze. Konkret. I tak wzruszona i zadowolona, chłodzona od środka, rozpoczęłam studia nad etykietą. W końcu zbierało się za pacholęcia nalepki z piwa. Kolekcja do tej pory dumnie zachowana. I! Eureka! Kubański Cristal, wyprodukowany w browarze w mieście Holguin, zdaje się że pod bacznym okiem Belgów (na browarze, jak przejeżdżałam obok, powiewała jakby niemiecka flaga, jeno w poprzek) rozłożył mnie na łopatki. Hasło starannie wymalowane na sąsiedniej ścianie: „Si! Se puede!”, nabrało głębszego sensu. Oto nektar z zielonej flaszki o pojemności 335 ml, miał się przeterminować w cudownej dacie 31 luty 2013. Odebrałam mu tą szansę!